Óp naar de molenrust..

Ik was dus op wandel in de omgeving van het Zuid-Hollandse plaatsje Zevenhuizen ( gemeente Zuidplas).. zaterdag 5 januari, aangezien de Zevenhuizensche IJsclub daar toen de Snertwandeltocht organiseerde. Toen ik nog maar net aan m’n 5km-route begonnen was, zag ik dat je bij natuurreservaat Koornmolengat een rondleiding kon krijgen.. en daar was ik spontaan dan maar bij een groep aangesloten. Ik had er geen spijt van hoor, want dit reservaat is normaal gesproken niet voor bezoekers toegankelijk.. dus je kreeg er dan een heel exclusief kijkje in best wel een heel mooi moerasveengebied hè..

Het hield alleen wel wat op, aangezien de gidse van dienst (met een grijs wollen petje op) nogal lang van stof was. Zo bleef ze een héle tijd stilstaan bij een bepaalde plant, het leek een soort van gras, maar dan hoog en lang en groeiend in bollen.. het verhaal van de gidse was voor mij eigenlijk lastig te verstaan, aangezien we als groep op een langgerekt vlonderpad stonden ( en zoals ik in het vorige postje over deze wandeling al liet zien: het was zaak dat je daar óp bleef!) en ik stond wat achteraan. Ik heb verstaan dat er aan elk blad onderaan een soort van knolletje gevormd wordt.. of dat betekent dat er uit elk blad dan ook een nieuwe plant kan ontstaan heb ik dan weer niét verstaan.. en helaas de náám van de plant ook niet. Ik verwachtte het wel te kunnen googelen, maar dat viel tegen.. we moeten het hier dus maar met de foto’s doen en wie weet, weet één van m’n lezers het?

Wat die ‘lianen’ die van de vele bomen afhingen waren, heb ik dan weer wél verstaan.. dat is hop! Ja ja.. hop als in ‘bier’ hehe. Het maakte dat de boel hier er nog wat ‘wilder’ uitzag vond ik..

En toen kwamen we dan bij een stukje moerasveen.. dat is een soort van mos op het water, dat van bovenaf steeds opnieuw aangroeit, maar aan de onderkant vormt het dan een steeds dikkere laag van dood materiaal, waar je, als de laag maar dik genoeg is, zelfs op kunt staan. De gidse liet zien, dat als je dan, op dat veen staand, wat op en neer hupt, je in het water náást het veen kringetjes ziet ontstaan.. ermee aantonend dat dat water gewoon onder die laag veen dus ook nog doorloopt..

Nu kwam de rondleiding dan toch tot een einde.. na nog een laatste wijde blik over de grootste plas hier (waar de zwanen nu waren)..

.. ging het door weer een hek en stond ik weer op het modderige dijkje naast het fietspad, waar de 5km-route oorspronkelijk dus uitgezet was. Dat dijkje afkomen was nog wel een beetje eng, maar lukte toch zonder te vallen.. en ik begon m’n route weer verder te volgen. Naar rechts zag je achter wat struiken dat het hier echt platteland was, met veel akkers.
Naar links bleef je nog steeds het natuurreservaat zien.. er was die dag toevallig ook een onderhoudsdag.. dat wordt blijkbaar door vrijwilligers gedaan, die stevig bezig waren met de bomenzaag.. ik had daar eerder, bij de rondleiding, ook al tekenen van gezien..

Na een bocht in de weg ging de route verder langs het riviertje de Rotte.. m’n routeomschrijving liet me óp het dijkje er langs lopen.. maar ik zag dat vele wandelaars beneden op het fietspad bleven. Dáár heb ik het nooit zo op, met dat ene dove oortje van mij hoor ik die fietsers nooit aankomen, wat dan weleens tot spannende momenten leidt. Dus ik ging netjes op het smalle paadje bovenop het dijkje lopen hoor.. wél meer last van tegenliggers.. én de straffe wind over het water, maar ook veel mooiere uitzichten over dat water dus..

Er stonden aan dat paadje ook steeds weer infopanelen.. over het gebied hier en over de molenviergang waar we naar toe onderweg waren bijvoorbeeld..

Deze van Zevenhuizen (waarvan de molens dateren uit het begin van de 18e eeuw, de oudste is van 1722) blijkt niet meer de achterliggende polder droog te malen.. hij is al van 1953 buiten werking. Maar de molens zijn nog wel maalvaardig en zo af en toe worden ze nog eens in gang gezet. Een viergang is een serie van molens die het water van het laagste punt in de polder (daar staat de zogenaamde ondermolen) doormaalt naar de volgende molen, zo door naar de bovenmolen bij de rivier (of ander open water) die daar dan het overtollige water kan lozen. (als de polder juist te droog is, zal het wel andersom werken neem ik aan hehe). Die molenviergang was ik nu naar toe onderweg.. maar eerst genoot ik verder van de uitzichten over de Rotte hoor.. met een houten sluiscomplexje aan de overkant bijvoorbeeld..

Verderop op het dijkje stonden weer een paar midwinterhoornblazers..

.. en ik zoomde nog in op een paar jachtjes aan de overkant van het water, omdat ik daarachter een speciaal huisje zag.. juist ja, het onderstuk van ook weer een molen. Zulke huizen heb ik wel vaker gezien en ik vind het leuk, dat áls de molen niet behouden kan blijven, er dan toch nog zo’n nuttig gebruik van kan worden gemaakt..

Ik wandelde de blazers achterna op weg naar de bovenmolen, waar de rust zou zijn.. zoals te zien is was de tocht drukbezocht. Ik heb de website van de IJsclub eens opgezocht om te zien of er wat over op stond en jawel.. (en ik zat met m’n oren te klapperen toen ik het aantal las hoor.. wauw!) er bleken zo’n 1600 mensen te hebben meegewandeld..! Dat zijn er echt wel veel hoor, voor zo’n winterwandeltochtje!

En inderdaad.. bij de eerste molen die ik tegenkwam, zag ik van verre al de blauwe vanen van de organisatie staan.. de rust! Poeh.. even uit die wind te kunnen zou wel fijn zijn hoor.. en wat warms te drinken..!

Na nog een laatste infopaneel (die over de molenviergang gaven ook nog heel veel info over andere zaken uit vroeger en minder lang geleden tijden hier in de omgeving hoor) ging het het dijkje af en op die rust aan.. en die viel eigenlijk een beetje tegen om eerlijk te zijn. Maar met die rust en ook  het laatste stukje van de tocht vul ik nog een laatste postje over deze aparte wandeltocht!