Ma vie pour t’aimer..

Verder maar weer met m’n verslag over het bezoekje dat vriendlief, Jaxon en ik aan het plaatsje Auxerre brachten, zaterdag de 27e april. We waren nog steeds de koperen pijltjes van een stadswandeling aan het volgen, maar waren op een gegeven moment tóch even de weg kwijt.. het was een klein beetje het centrum weer uit gegaan en we zagen nog wel mooie dingen, als een vredesmonument en een flink groot gebouw, waarvan ik later las, dat het al in 1735 gebouwd werd (in de sobere Lodewijk XVe-stijl) door de ‘Compagnie des Arquebusiers’, dit waren ridders die gespecialiseerd waren in het ‘edele spel der kruisboog’. Toepasselijk genoeg zagen wij daarna dus helemaal geen pijltjes meer hehe..

Ineens zagen we dat die aan de óverkant van de straat, waarover we aan waren komen wandelen, de andere kant op gaan.. we moesten dus weer een stukje terug en vonden de route toen gelukkig weer terug. Wél nog steeds een beetje weer rondóm het centrum, waar we door mooie stille straatjes liepen, ook weer langs verschillende poorten en prachtige gebouwen..

Natuurlijk sloeg ik de uithangborden waar we langskwamen niet over met de camera, zulke mooitjes..

.. maar ook de kunstzinnige liefdesverklaringen die ik in verschillende straten op de deuren ontdekte legde ik vast.. ze waren achteraf heel erg van toepassing op wat er momenteel in mijn familie speelt en wat gisteren in een heel emotionele dag resulteerde. Ik denk wel dat ik daar ooit nog wel wat over ga schrijven (waar het hart vol van is nietwaar), maar nu nog niet..

Vond het wel leuk om te zien dat in de vele bloemperken in de stad vaak wel tulpen te zien waren.. is toch mijn lievelingsbloem hè..

En toen kwamen we nog langs het Palais de Justice.. gebouwd tussen 1862 en 1865, om het oude gebouw, waar ooit de baljuw en baljuwrechtbank van Auxerre gezeteld was, te vervangen..

Maar hoewel er dus heel veel moois te zien was, daar in die stille straatjes.. we kregen er een beetje genoeg van, dat die pijltjes alsmaar niet naar het centrum wezen.. want dáár wilden we nu toch echt weleens naar toe. Dus besloten we de wandelroute te laten voor wat ie was en gewoon rechtstreeks richting de diverse torens te lopen die we al van verre hadden gezien.. en die waren dan toch in het centrum. Dat een voetgangersgebied bleek te zijn.. langs dit speciale vakwerkhuis, met ook open vakken tussen de balken hè, wandelden we het in.
Op weg naar de grootste toren.. die van de kathedraal bleek te zijn, de Saint-Etienne..

Zoals veel kerken heeft ook deze een lange geschiedenis van bouwen, herbouwen en uitbreiden.. hij heeft z’n oorsprong in de vijfde eeuw en is uitgegroeid tot het belangrijkste religieuze gebouw van Auxerre. Het bekleedt ook een voorname plaats in de kunstgeschiedenis.. met heel wat mooie stukken architectuur uit de 16e eeuw en flink wat schatten in het interieur..

Hierna ging het verder langs het Hotel de Ville..

.. waarna we langs een grappig beeldje kwamen van ene Marie-Noël (1883-1967), een bekende Franse dichteres. De naam deed een belletje rinkelen.. we waren aan het begin van onze wandeling langs het mooie wijngaardhuis gekomen, waar zij gewoond en gewerkt had..

(die mevrouw met rode jas stond daar uitgebreid de info op het beeldje te lezen of zo) En toen keken we de straat daar pas goed in ( hij liep wat krom) en zagen die prachtige horlogetoren..

In de 15e eeuw opgericht op de fundamenten van een toren uit het oude Gallo-Romeinse castrum. Eerst deed dit bouwwerk dienst als gevangenis van het graafschap en vervolgens werd het in 1483 omgevormd tot horloge en belfort. In 1825 verwoestte een brand de toren, maar tussen 1891 en 1893 werd deze gerestaureerd en voor een groot deel opnieuw identiek opgebouwd door de grote Franse architect Paul Boeswillwald. Vlakbij de toren lag trouwens het huis van de deurwaarder Guillaume Roussel (1743- 1807), dat excentrieke personage waar ik het al eerder over had hè, die Cadet Roussel.

Hier in het centrum ook nog de prachtigste vakwerkhuizen natuurlijk.. en nóg weer zo’n leuk beeldje.. van een stelletje dit keer, de vroeg 19e eeuwse schrijver Nicolas Restif de la Bretonne en zijn vrouw(?)..  net als dat beeldje van Marie-Noël, werd dit beeldje gemaakt door de kunstenaar François Brochet uit Auxerre. Het beeldje werd op deze plek neergezet, omdat de schrijver hier zijn professionele carrière begon, bij de drukker François Fournier.

Misschien is het duidelijk op de foto’s, maar de lucht was ondertussen nogal dicht aan het trekken gegaan.. en op een gegeven moment zelfs pikzwart geworden. Nu wáren er wel buien voorspeld geweest, maar tot dán toe leek er geen vuiltje aan de lucht. Nouu.. die donkere wolken gingen uiteindelijk tóch hun lading lossen.. het viel met bakken uit de hemel! We stonden eerst eventjes, samen met nog heel wat mensen, te schuilen onder het grote zonnescherm van een bakker, maar die waren zo ‘vriendelijk’ dat op een gegeven moment op te halen..! Vriendlief zei ‘ik heb wel trek.. laten we kijken of er in die brasserie (Le Schaeffer’ heette het) daar aan de overkant plek is’.. zo gezegd zo gedaan. En gelukkig wás er plek.. de vriendelijke mensen van de bediening wezen ons zelfs een extra grote tafel, opdat Jaxon ook een beetje de ruimte had.. heel lief! We namen een lekker glaasje rode wijn en besloten vervolgens voor een gerechtje dat ‘sur le pouce’ heette.. wat letterlijk vertaald ‘op de duim’ betekent, maar wat bij óns waarschijnlijk op de kaart zou staan als ‘uitsmijter’.. gebakken eieren op toost, mét friet en een slaatje.. eenvoudig maar lekker hoor..

En we zaten de bui zo lekker droog en warm uit hè hehe. Toen de zon buiten weer doorbrak, waren wij uitgegeten en liepen we terug richting de horlogetoren. Nu vielen me de details op de balken van sommige van die vakwerkhuizen me pas op..

En met een blauwe lucht erboven vond ik de toren nóg mooier hehe..

Nog een origineel uithangbord hehe..

En bij het stadhuis zagen we een bruidspaar op hun mooiste dag..

We gingen eens op weg naar de auto..

.. maar toen we aan het einde van een zijstraat het water van de rivier zagen, besloten we daar toch ook nog heel even een kijkje te gaan nemen hoor..

Langs het water was een klein parkje met rechthoekige vijvers, waar we tussendoor liepen..

.. waarna we toevallig bij een voetgangersbrug over het water uitkwamen die we tot aan het midden opliepen.. zo kregen we een mooi uitzicht op de rivier de Yonne én de kathedraal..

Toen we hierna dan toch de parkeergarage weer eens op gingen zoeken, waarbij ik nog een grappige muurschildering zag, die een beetje aan het werk van de beroemde Banksy deed denken..

.. vonden we dat we er een prachtige dag op hadden zitten.. dat Auxerre, waar we dus nog nooit geweest waren, bleek echt wel heel erg de moeite te zijn geweest.. daar wil ik best nog weleens naar terug hoor! Al was het maar om die kathedraal dan wat uitgebreider te bekijken..! 😉