De boel verkennen..

We waren die vrijdag de 26e april dus aangekomen in de noordelijke Bourgogne in Frankrijk, meer bepaald het gebied dat ‘Yonne’ heet, naar de grootste rivier hier. Maar het riviertje waar de camping aan lag heette de Cure. We hadden die nog niet goed bekeken, want we waren eerst maar eens wat gaan eten in het stadje. We reden er met de auto heen, maar achteraf was dat helemaal niet nodig geweest, want het bleek goed aan te lopen te zijn. De pizza’s hadden heerlijk gesmaakt.. maar we waren, omdat we dus best trek hadden (mocht van m’n moeder vroeger al nooit ‘honger’ zeggen.. ‘kindjes in Afrika hebben honger’ zei ze dan altijd hehe), best vroeg gaan eten.. zéker voor Franse begrippen. Dus het was ook nog best vroeg toen we weer eens opstapten daar bij die pizzeria. Dat overigens een heel grappig uithangbordje had in de vorm van een slak.. nou.. zó langzaam was de bediening er niet geweest hoor! hahaha! Maar het was dus nog licht buiten en we besloten tot een kort verkenningsrondje in dat plaatsje Vermenton. Veel was er niet te zien, maar deze toren viel wel op..

Heb op internet gevonden dat het ‘le grand tour’ is ( de grote toren dus hehe), waarin ooit (midden 18e eeuw) recht gesproken werd en waarin in de kelder de gevangenis was ondergebracht.
En natuurlijk viel ook de kerk op, de église Notre Dame, uit de 12e en 13e eeuw..

Nou ja.. dat was het wel zo’n beetje voor deze eerste kennismaking.. alleen in de auto terug naar de camping zagen we nog dit schitterende huis staan..

Later, toen we nog eens wandelend een rondje Vermenton deden, nam ik er nog wat uitgebreider foto’s van.. die komen nog.
Terug op de camping zagen we in de richting van het riviertje de zon zó mooi ondergaan, dat ik m’n cameraatje pakte en we eens naar dat parkje daar wandelden. Ben wel tevreden met m’n foto’s van die zonsondergang over het water hoor.. dit zijn er twee van..

In het parkje stonden allemaal infoborden over hoe men hier vroeger het geld verdiende.. met boomstammenvervoer over water namelijk. Die werden zo helemaal naar Parijs vervoerd om daar in de kachels te verdwijnen en zo de Parijzenaars warm de winter door te helpen hehe. Het werd alleen jammer genoeg al snel te donker voor mij  om nog foto’s te maken..

Heel erg laat lagen we die avond niet in de slaapzakken hoor.. en het eerste wat ons opviel toen we lagen was.. de stilte..!! aaaahh.. zalige rust, geen laagovervliegende vliegtuigen meer en geen verkeersgeluiden.. écht stíl! De volgende ochtend was het toch nog steeds heel goed weer, ook al was er wisselvallig weer voorspeld. We keken tijdens het ontbijt eens op de wegenkaart.. en zagen dat we hier maar zo’n 15km van Auxerre af zaten.. een middelgroot plaatsje waar we nog nooit geweest waren. Dát zouden we dan die dag maar eens gaan bekijken.. konden we zeer waarschijnlijk bij een wat grotere supermarkt ook meteen boodschappen doen voor het hele weekend (hoewel we later een best redelijk grote ontdekten in Vermenton zelf ook.. die lag wat verder van het centrum af, aan de andere kant dan de camping was). We hadden gratis de beschikking over een koelkast.. superhandig! Net als de broodservice trouwens.. kon vriendlief Jaxon ’s morgens gewoon in dat mooie parkje langs de waterkant uitlaten en hoefde ie niet persé door te lopen naar het centrum om naar de bakker te gaan hè.
Toen de croissantjes die zaterdagochtend op waren, gingen we maar eens op weg.. we vonden meteen een flinke parkeergarage die niet al te ver van het centrum leek te zijn. Toen we die uitkwamen zagen we meteen al.. tulpjes.. een goed begin is het halve werk hè hahahaa! En meteen daarna vielen mij die koperen puntjes op het wegdek op.. dat leek een uitgezette stadswandeling! Nu zagen wij daar ter plekke een prachtige kerktoren boven alles uitsteken en daar wilden we eigenlijk wel als eerste naar toe (ook omdat we dachten dat dát het centrum was, maar achteraf was dat daar niet echt). Dát betekende dat we de puntjes dan achterstevoren moesten gaan volgen.. en dat deden we dan maar, zo’n route leid je meestal langs echt ál het moois dat een stad te bieden heeft en wie wil dat niét? Wilde dan ook wel, zo gauw we het Toeristenbureau gevonden hadden, heel graag de brochure van die stadswandeling kopen.. want dan wisten we wát we allemaal gezien hadden hè hahaa!

Nou, op weg maar.. en we kwamen meteen al langs de prachtigste vakwerkhuizen.. en dat zouden de laatste niet zijn..!..

En toen kwamen we vanaf de zijkant bij die kerk aan, het was de Saint-Pierre.. en ervoor staand bleek het dus echt wel een bjoetie..

De kerk werd vanaf de zesde eeuw als basiliek beschouwd en in de negende eeuw bij een klooster aangesloten. Deze Romaanse kerk werd tussen de 16e en 17e eeuw heropgebouwd en kreeg daarbij een grote gotische toren. Tot het einde van de 19e eeuw was het de kerk van de wijnbouwers en de slagers, die overvloedig in de parochie aanwezig waren en die hun beschermheiligen, Sint Vincent en Sint Cartault op het portaal aan de gevel lieten uitbeelden.

Ondertussen was vriendlief met Jaxon door een poortje aan de voorkant van het pleintje gelopen en ik ging er maar achteraan.. dáár zag ik een grotere koperen plaatje op de grond met het nummer 58 erop. Dat sloeg dus niét op vriendlief (hoewel hij wél van ’58 ís haha), maar ik kon later dus in de wandelbrochure onder nummer 58 al bovenstaande info over de kerk vinden..

.. alsmede over dit poortje, het Sint Pierre-portaal, dat er aan de straatkant héél mooi uitzag!

Het werd in de 16e eeuw gebouwd en recentelijk gerestaureerd. Op het fronton werden een bijbelse en een mythische figuur afgebeeld: Noah (dronken, ter herinnering aan de wijnbouwgeschiedenis van de wijk) en Ceres, godin van de overvloed en de landbouwproducties..

We volgden de koperen pijltjes verder dit straatje in, de rue Joubert.. een rustig straatje met de nodige typisch Franse zaakjes..

.. kon het natuurlijk niet laten om toen ik ook hiér (net als in Königswinter) dat ene hele bekende woordje las, op het uithangbord van het bloemenwinkeltje dan nog, dat eventjes goed vast te leggen hè haha! Ineens was er links een vrij leeg pleintje (espace François Mitterrand geheten), waaraan een wit gebouw stond.. het ‘Théatre’.. het werd gebouwd in de tijd van de ‘Front Populaire’ (een linkse politieke stroming eind dertiger jaren) als ‘Maison du Peuple’ (volkshuis), dat in contact stond met het hier niet ver vandaan staande ‘Bourse du Travail’ (Arbeidsbeurs)..

Verder wandelend kwamen we zóveel mooie vakwerkhuizen tegen, dat ik hier nooit alle foto’s die ik ervan maakte kan laten zien.. een kleine greep dan maar..

Ik zag nog veel meer moois hoor.. náást die twee knapperds hierboven hehe ook poorten bijvoorbeeld..

.. en toen stonden we ineens aan dit mooie plein.. er werd aan het wegdek gewerkt, maar dat was niet hinderlijk.. ik genoot gewoon verder van prachtige statige panden, ook weer vakwerkhuizen en een fontein met een apart beeld er midden in..

Het beeld stelde de naamgever van onze wandelroute voor, Cadet Roussel. Eigenlijk heette hij Guillaume Joseph van z’n voornamen, maar werd ‘Cadet’ genoemd, omdat ie de jongste in het gezin was. Hij werd bekend in Auxerre om zijn functie van deurwaarder.. en ook van vele buitenissigheden waar ie bij betrokken was. Eén van zijn politieke vijanden, ridder Chenu du Souchet, bezingt hem daarom in een spotlied. Dit lied wordt het marslied van de soldaten van de Revolutie in 1792 en raakt zo, net als de Marseilaise, verspreid over heel Frankrijk.. hoewel het dus eigenlijk helemaal geen krijgslied was.
Er stonden her en der ook panden in wat ik meer als art-nouveau zou willen classificeren..

We kregen het idee dat we nu wat meer in het centrum begonnen te komen, maar we bleven nog even die pijltjes volgen.. die stuurden ons toch weer wat verder rondóm het centrum, maar dat konden we tóén nog niet weten hè. We zagen er ook nog veel meer moois door.. maar uiteindelijk bleek het toch het állermooist in dat echte centrum. Ik ga het in een volgend postje laten zien.

Ik vind het leuk om deze postjes te maken, het is nagenieten van de toch best wel geslaagde vakantie voor mij hè. En bovendien leidt het me wat af.. van heel nare, trieste dingen die momenteel in mijn familie spelen en die nogal vaak in m’n hoofd rondspoken, maar waar ik liever (nog) niet over wil schrijven. Misschien dat de postjes daardoor wat meer op de automatische piloot gemaakt worden, maar ik doe m’n best ze toch zo goed mogelijk te maken. Mochten jullie het verschil merken met anders, dan mijn excuses hiervoor.